Przemoc jest jądrem zła. Wiemy to od biskupa białostockiego, który pospieszył, ze słowem do wiernych. Wiemy to od redaktora Terlikowskiego, którego żarliwa katolicka wiara i postawa jednych zachwycają, innych irytują. Wiemy to od szeregu kaznodziei i całego nauczania kościoła, który w swej dobroci i mądrości poucza niezmiennie wiernych „Zło dobrem zwyciężaj”, co przekłada się na proste: bądź grzeczny – nie stosuj przemocy nawet, gdy ktoś przeciw tobie ją stosuje.
O tym, że przemoc jest zła dowiadujemy się także z zupełnie innej strony, ze źródeł liberalnych i postępowych. Niezliczonej ilości gwiazd ekranu i łam mediów. Także od polityków, którzy w poczuciu powagi oznajmiają, że dla przemocy nie będzie tolerancji.
Ten sojusz kościoła, a przynajmniej większej jego, światlejszej, części, środowisk lewicowych i postępowych obyczajowo, politycznych i instytucjonalnych pozwala z optymizmem patrzeć w przyszłość wolną od zjawiska przemocy. Błękitna linia, przemoc w rodzinach, w których mężczyźni katują swoje żony. Przemoc psychiczna, gdzie mąż latami zadręcza żonę, prześladując ją poniżającymi określeniami, pretensjami, roszczeniami, agresją słowną i emocjonalną. „Pięć, dziesięć razy dziennie. Awantura. O wszystko. Wyzywanie od najgorszych, najsłabszych, najbardziej dennych. Poszturchiwania. Przeszukania portfela, wydzielanie pieniędzy.” – pisze Gazeta Wyborcza – LINK Należy do końca wyzwolić kobiety spod przemocy mężczyzn.
Przemoc to przemaganie woli drugiego człowieka, który ma prawo do wolności i niezależności. Do życia tak jak chce. Do wypowiadania w wolny sposób swoich poglądów. Który zasługuje na szacunek i ochronę szczególnie wtedy, gdy jest w mniejszości, gdy silniejsza strona chce przeciw niemu zwrócić swoją przemoc.
I również dzieci. One przecież są tak często obiektem przemocy. Nie tylko klapsa, ale też zmuszania do tego, czego robić nie chcą, na co wcale się nie decydują. Szczęściem dzieci coraz bardziej wyzwalane są spod przemocy rodziców. Państwo ze swoimi agendami i odpowiednio wytrenowanymi urzędnikami przygląda się bacznie i reaguje, u nas jeszcze opornie, na wszelkie przejawy przemocy wobec dziecka, nawet intelektualnej.
Dziecko też powinno być wolne w swoich wyborach. W wyborze pozycji seksualnej, w której chce współżyć. W wyborze partnera, czy będzie to 7 letni rówieśnik, czy 47 letni prezydent miasta. Czy wreszcie chce być chłopczykiem, dziewczynką czy może zwierzątkiem lub czymś pomiędzy – niebinarnie tak. Prawdziwie postępowe państwo zapewnia takiemu dziecku ochronę przed rodzicami i darmowe zabiegi medyczne zmieniające jego ciało i psychikę.
Wolni od przemocy, wolni od kultury, która też jest formą przemocy narzucającą ludziom formy, których sami nie wybierali, ludzie staną się (i stają się) coraz szczęśliwsi, jak wikary w Kotuniu, który wyzwolony z przemocy przez Kościół Katolicki wszedł do swojej kwatery, zarzucił sznur, włożył weń głowę i… skoczył. Jego ciało prawdopodobnie zachowywało się dokładnie jak ciało bohatera w ostatniej scenie powieści Aldousa Huxleya „Nowy wspaniały świat„, lekko odchylało się w lewo, to prawo, w lewo… potem znów w prawo…
Przemoc jest złą jeśli stosuje się wobec niewinnego człowieka, ale jeśli np. policja stosuje przemoc w ramach swoich uprawnień to ja nie uważam takiej przemocy za złą. Przemoc w takicm przypadku może zapobiec nieszczęściu, a nieszczęście jest właśnie prawdziwym złem.
Kraje Europy zachodniej oraz USA itp. różnią się znacznie od Polski w kwestii wychowania dzieci. Szwecja pierwsza wprowadziła prawo antyprzemocowe wobec dzieci., Dziecko nawet jeśli nabroi nie zasługuje na klapsa, a nawet na słowną reprymendę, ba, jest to penalizowane w Szwecji z całą surowościa szwedzkiego prawa. Takie wychowanie nazywane jest wychowaniem bezstresowym.
Co do swobody określania tzw. psychicznej płci również tamte kraje zdecydowanie się różnią od Polski. Najbardziej 'postępowe’ w tej dziedzinie jest USA. Tam można wybrać z kilkudziesięciu płci.
Co kraj to obyczaj.
To jednak nie ma nic wspólnego z wikarym w Kotuniu, który był najprawdopodobniej mobbingowany przez proboszcza, relacja szef – podwładny. Określenie mobbing, zapożyczone z języka angielskiego, stało się w Polsce popularne po transformacji ustrojowej w roku 1989 i w latach późniejszych.
Wcześniej w PRL-u nazywano to dyscypliną w pracy i hierarchią służbową. Ustrój totalitarny oznaczał bezwględną dyscyplinę i hierarchię, zwłaszcza w relacji resorty siłowe wobec cywili. Cywile nie mieli nic do powiedzenia. Każdy przejaw niezadowolenia z tzw. władzy ludowej był karany z całą surowością władzy sądowniczej PRL, która przetrwała w praktycznie niezmienionej formie do dnia dzisiejszego. Co oznacza, że sądzą Polaków ci sami sędziowie, którzy sądzili ich w stanie wojennym, lub osoby o identycznej mentalności, przez nich wykształcone.