#post Kochane pościatówki i pościatówcy, uprzejmie informuję, że dzisiaj zacząłem swój jednodniowy post. Ale kurcze mi nie do śmiechu. Tak filozofuję sobie, że nei zawsze się musi udawać, nie zawsze musi być fajnie, że te porażki, obniżki i trudności muszą, po prostu muszą i nie ma zmiłuj, być częścią naszego doświadczenia.
Do rzeczy. To już 17 raz z rzędu ten 1-dniowy post zaczynam. Coś się popsuło w zeszłą sobotę. Po prostu chodziłem „do tyłu”. Energia ujemna. Coś strasznego. Może to po pół szklanki kompotu z winogron, może po ich 8 kulkach, ale takie małe były, bo z działki, a nie ze sklepu. Nie wiem. Kicha. Teraz jakoś działam, ale dalej jest ciężko i byle jak. Wiem, że trzeba tylko optymistycznie, ale coś „nie pykło”. Może jeszcze za dużo soli używałem. Poza tym byłem grzeczny, jadłem tylko dopuszczone warzywka, nawet może mniej niż trzeba. Dużo się ruszałem, tak że hej. W poniedziałek tydzień temu wyrwałem na rowerze i potem też ze dwa razy. Ale się pokićkało. Ja to i tak uważam za sukces, że dotarłem aż tutaj. Bo to jest sukces. Poza tym organizm nie zawsze reaguje tak samo. Nie załamuję się i mimo podłego samopoczucia trzymam głowę wysoko. Jutro postanowię, co będę robił jutro. Może znów zaposzczę, a może nie.
O! Przeprosiłem się z cukinią! Ostatni raz jadłem ze 20 lat temu, ktoś mnie poczęstował i powiedziałem sobie nigdy więcej. A teraz, akurat nie miałem co, a cukinia była pod ręką, ekologiczna, znów – z działki, to ją ciach, ciach, ciach, popieprzyłem, posoliłem i na parownik te krążki. Jeden zjadłem na surowo, żeby wiedzieć w co się pakuję. No i generalnie – ok. Od tej pory wracam do cukinii!
Trzymajcie się i bądźcie dzielni. Droga bez wymagań, post bez wyrzeczeń nie ma wartości. Ale też trzeba siebie uważnie obserwować i doceniać za k a ż d e osiągnięcie!